Şehrimizde İmam Hatip Anadolu Lisesi Müdürü olduğu dönemde tanıdım kendisini.

“Engelsiz Okul ve Okuyan Susurluk Gençliği” projesiyle engelli kardeşlerimize verdiği önemle gönlümde ayrı bir yere sahip olmuştu.

2013 yılıydı yanlış hatırlamıyorsam.

Kısa sürede arkadaş olduk, dost olduk.

Başarılı hizmetleri neticesinde önce Balıkesir Fatma-Emin Kutvar Anadolu Lisesi Müdürü,

Sonrasında da Kredi ve Yurtlar Balıkesir İl Müdürü olmuştu.

Hangi görevde olursa olsun tek amacı görevini layıkıyla yapmak, kurumunu bir adım ileri taşımaktı.

Çok sevdiğim değerli dostum Yakup Dönmez ile birkaç hafta önce Balıkesir’de bir araya geldik.

Birbirinden güzel 3 atı vardı köyünde.

Ata bindik.

Doğanın içinde ağaçların, çalılıkların, kayalıkların arasında dolaştık saatlerce.

Dimdik yamaçlara çıktık.

Oğlumla birlikte ilk kez yaşadığım, hayatım boyu unutamayacağım bir deneyimdi.

Muhteşem bir duyguydu…

Babamın da siyah bir atı vardı.

Çok severdi…

Lafı açıldığında aileden biri gibi bahsederdi atından.

Şimdi anlayabiliyorum hislerini.

Yakup Hocama bu vesileyle buradan bir kez daha teşekkür etmek istedim.

Çünkü böyle küçük mutluluklar etkiliyor beni…

Artık ellilerin ortalarına geldim.

Hayat değiştiriyor insanı.

Zaman geçtikçe nelerin kıymetli nelerin kıymetsiz olduğunu anlıyorsun.

Biliyor musunuz…

Göz maddiyatı görür de maneviyata kördür.

Yıllar geçtikçe,

Görmek için bakmak değil hissetmek gerektiğini…

Asıl değerli olanın;

Başkalarının yaşamını daha mutlu kılacak bir amaç olduğunu…

İlgileneceğimiz ailemiz, bizimle ilgilenen sevdiklerimiz, dostlarımız varsa…

Paranın, makamın, hiçbir şeyin bu dünyada önemli olmadığını öğreniyorsun.

Dostluk, benim hayatımda en değer verdiğim kavramların başında geldi daima.

Gerçi dostluğun değerini bilenler sadece benim gibi hayatının ortalarında olanlar mı diye düşünmüyor da değilim.

Çünkü eskisi gibi dost edinmiyoruz, dostluk için bedel ödemeye hazır değiliz.

Kaçıyoruz dostluğun bize getireceği sorumlulukları yerine getirmekten her şeyin kolayına kaçtığımız gibi…

Belki de bu yüzden…

Bir kuru kelamdan, bir kuru selamdan öteye gitmiyor ilişkilerimiz.

Oysa asıl değerli olanı…

Hayatımıza asıl değer katanları,

Birer birer kaybediyoruz farkında olmadan…