Unutulmaz öğretmenlerimizden rahmetli Zeki Öner Hocam, 2010 yılında KARDEŞ gazetesindeki köşesinde şöyle yazmıştı;
“Beyköy’de düne kadar Postane bile vardı.
Öğretmeninden imamına tam on iki memur görev yapıyordu.
Yumurta ihaleleri yapılır, Türkiye’nin birçok yerinden ihaleye katılmak için şirketler gelirdi.
Köyüm bir ticaret merkezi gibiydi.”
Ya şimdi…
Bırakın postaneyi kaç köyümüzde okul var?
Görev yapan on iki memurun köyün sosyal ve kültürel hayatına kattığı zenginliği, bugün hangi köyümüzde görebiliyoruz?
Yumurta ihaleleri o dönemin ekonomik hareketliliğini yansıtan bir örnekken, şimdi hangi köyümüzde buna benzer bir alım-satım oluyor?
Değişim, yaşamın kaçınılmaz bir gerçeği...
Zaman ve teknoloji köy yaşamlarını hızla değiştirdi.
Köyler köy gibi değil artık…
Postane gitti, yerine whatsapp geldi.
Ticaret merkezleri, dijital platformlar oldu.
Memurlar değil köyde Susurluk’ta bile durmuyor artık.
İyi de…
Biz “değişimin” neresinde hata yaptık?
Nasıl kaybettik değerlerimizi?
Doğal yaşam alanları olan köylerimiz değişirken niçin doğal kalamadı?
Teknolojinin getirdiği imkanları kullanarak köylerimizi güçlendirmek, geleneklerimizi yaşatmak yerine neden tam tersini yaptık?
Böyle devam ettikçe ne zaman geleceğe umutla bakacağız?
Bitmedi…
Genç nesillere köy yaşamlarında var olan geçmişin güzelliklerini anlatıyor muyuz?
İmece diye bir olgudan haberleri var mı?
En son ne zaman kendi ürettiğinizi tükettiniz?
Madem değiştik, madem çok moderniz, anlatalım köy hikayelerimizi gençlere…
Geçmişin güzelliklerini bilirlerse;
Teknolojiyi,
Dijital çağın olanaklarını kullanarak köylerini birer kültürel, turistik veya ticaret merkezi haline getirebilirler.
Canlandırsınlar köylerini…
Köylerinin doğal güzelliklerinden,
Ektikleri organik ürünlerinden,
Şifalı sularından,
Kaplıcalarından bahsetsinler; köylerini daha ileriye taşısınlar.
Ellerinde tabletleri, dört kameralı telefonlarıyla “gerçek” bir dünya oluşturmaları hiç de zor olmasa gerek…
Elbette zamana karşı koymayalım…
Değişelim ama “değerlerimizi” koruyarak…
